Klasa Perkusjii

Jak wszystkie we wszystkich klasach, podobnie i w tej ściany pokryte są dźwiękoszczelną pianką, która pochłania wszelkie odgłosy. Pomieszczenie jest raczej duże. Mieści się tu 7 sporych zestawów perkusyjnych. Oprócz zwykłych garnków znajdziecie tu również bębenki, bębny, tamburyny, kotły, gogki, trójkąty kastaniety i o wiele więcej.

Wszystkie światła zapaliły się za sprawą magicznego dotyku Aarona połączonego z włącznikiem. Charakterystyczne dla niego było roztargnienie, dlatego zupełnie zapomniał zamknąć za sobą drzwi. Pogoda na zewnątrz nie należała do najciekawszych, a chłopak mimo to miał na sobie T-shirt z krótkim rękawkiem. Poza tym, niezbyt starannie dobrał do tego luźne jeansy, sportowe buty i nieodłączną tirówkę. Spodnie, jak zawsze spadały mu z tyłka pozwalając na oględziny bokserek. Nigdy się tym specjalnie nie przejmował. Metalowy łańcuch brzęknął, kiedy Aaron usiadł za swoim stanowiskiem, z pałeczkami w ręce.

Viki szła wolno korytarzem patrząc w ziemie. Sama nie pamiętała jak tu się znalazła, ale po chwili przestało ją to interesować i szła dalej. Zerkneła na okno, za którym kłębiły się czarne chmury. Widok z tego okna nie był zbyt ciekawy, ale mimowolnie dziewczyna oparła się rękami o parapet i wciąż przez nie patrzyła. Teraz jej wzrok przykuły krople deszczu uderzające o brudną szybe

Krótka, dosyć głośna rozgrzewka. Na razie zaczął dosyć spokojnie. Bębny sprawne, dokręcił mocniej talerze. Przez krótką chwilę rozejrzał się po sali, w poszukiwaniu słuchawek. Jak zwykle zostawił je na stoliku. Wrócił na miejsce za perkusją, zabezpieczając uszy przed hałasem. Teraz nic nie mogło go powstrzymać. Wystukał rytm, powoli dołączając do niego kolejne instrumenty. Aaron był posiadaczem wyśmienitego poczucia rytmu. Pochłonięty grą, przymknął oczy, ściskając mocno pałeczki.

Z letargu wyrwał ją dźwięk perkusji. Spojrzała w stronę otwartych drzwi i ruszyła ku nim, gdyz ciekawośc kazała jej sprawdzić kto wystukuje rytm. Wychyliła się zza framugi i spojrzała na ciemnowłosego chłopaka wczuwającego się w swoją gre. Zmróżyła lekko oczy i zaczęła nucić jakąś melodie stukając przy tym stopą o podłoge

Tylko wybuch atomowy lub lądujący niedaleko meteoryt mogły go teraz wyrwać z tego stanu. Specjalne słuchawki tłumiły 90% wszelkich dźwięków, dlatego nie było szans,żeby kogoś usłyszał. Zamknięte oczy uniemożliwiały również zauważenie dziewczyny. Pozostały jej dwie opcje: poczekać aż skończy lub podejść do chłopaka.

O podejściu nie było nawet mowy. Viki zbyt uniała kontaktów z ludźmi, żeby teraz tak poprostu podejść i przywitać sie z brunetem. Z resztą sama była pogrążona w rytmie i układaniu do niego melodji.

Aaron nie oszczędzał się i wkrótce na jego czole pojawiły się pojedyncze kropelki potu. Nie należał do poukładanych, dlatego co chwila zmieniał rytm i charakter swojej gry. Pewnie trwałoby to bardzo długo, jednak pałeczka niekontrolowanie wyślizgnęła się z jego dłoni. Często zdarzały się takie wypadki, jednak tym razem przedmiot o kilka centymetrów minął twarz nieznajomej i wbił się w ścianę obok niej.

Viki aż podskoczyła kiedy pałeczka świsneła jej koło ucha. Zmierzyła chłopaka morderczym spojrzeniem-Uwarzałbyś troche!-warkneła chłodno do niego.

Przecież nie zrobiłem tego specjalnie..-powiedział równie oburzony, co nieznajoma. Właściwie miał zamiar ją przeprosić, ale dziewczyna była szybsza. Aaron szybko wyciągnął bandamkę z tylniej kieszeni jeansów i wytarł mokre czoło.

Prychnęła spoglądając na pałeczke. Ponieważ lubiła robić ludzią na złość wzieła ją odwracając się na pięcie w drzwiach i ruszyła korytarzem z niezadowoleniem tłucząc się ową pałeczką po ścianach.

Ej chwila! Zaczekaj!-krzyknął za nią, zrywając się z miejsca. O mało co się nie zabił, zahaczając butem o pedał. Na szczęście utrzymał równowagę, wybiegając na korytarz. Zatrzymał się przy drzwiach, obserwując plecy dziewczyny.
-Będe tego jeszcze potrzebował!

Mimo iż bardzo dobrze słyszała chłopaka to nie reagowała na jego wołanie wciąż idąc przed siebie jak w letargu i tłukąc się z impetem pałeczką o ściany. Na jej twarzy pojawił się diaboliczny uśmieszek.

Właściwie jedna pałeczka na nic mogła mu się przydać. Drugą wciąż trzymał kurczowo w dłoni. Miał tylko jedno wyjście, ponieważ dziewczyna najwyraźniej nie miała zamiaru go posłuchać czy nawet się zatrzymać. Zrezygnował z pościgu, w zamian celując w jej plecy. Jednym dokładnym rzutem sprawił,że druga pałeczka trafiła idealnie między jej łopatki. Tymczasem Aaron wrócił do klasy.

Na korytarzu rozległ się wrzask dziewczyny, po tym jak celnie została trafiona. Podniosła drugą pałeczke z ziemi i ruszyła bojowo za chłopakiem w celu zemsty. Wkroczyła do klasy i staneła z nim twarzą w twarz przykładając mu czubek pałeczki do gardła. Nawet taki patyk w jej rękach był niebezpiecznym narzędziem-Ty!-warkneła, ale nic więcej nie zdołała teraz powiedzieć. Patrzyła na chłopaka morderczym spojrzeniem. Mimo wszystko jej ciemne oczy wciąż były piękne i gdyby brunet chciał napewno dopatrzłby sie w nich czegoś więcej niż tylko chęci mordu.

Pomimo strat, sytuacja przyjęła całkiem przyjemny obrót. Zaciętość na twarzy nieznajomej dodała jej tylko uroku, choć z pewnością było się czego obawiać. Way uśmiechnął się tylko będąc tak blisko nieznajomej.
-Aaron..-mruknął po dłuższej chwili milczenia z jej strony.

Zbiło ją to troche z tropu. Stała tam bliska popełnienia morderstwa, a on tak beztrosko się jej przedstawił. Zacisneła mocniej dłoń na pałeczce próbując koncentrować się na tym, że brunet ją uderzył i musi sie mu odpłacić. Jednak ten jego uśmiech cały czas ją dekoncentrował.

Wiesz, wypadałoby się przedstawić..-mruknął zaglądając jej głęboko w błyszczące oczy, które zdawały się wciągać umysł w niezmierzoną głębię najsłodszych obietnic. Aaron uśmiechnąłem się lekko, odchylając głowę bardziej do tyłu, gdyż pałeczka zaczęła przeszkadzać.

-Może i by wypadało, ale moje imie nie jest ci do niczego potrzebne-powiedziała chłodno. Powstrzymała się jednak od dźgnięci chłopaka w gardło i oderwała pałeczke od jego szyii-Więcej tego nie rób-sykneła cicho.

To ty zaczęłaś..-zauważył odbierając jej pałeczkę. Nie czekając dłużej skoczył na korytarz i podniósł pocisk, który chwilę wcześniej trafił w nieznajomą. Wsunął komplet do tylniej kieszeni jeansów zatrzymując się w drzwiach. Spojrzał niewinnie na dziewczynę.
-Wyglądasz mi na uczennicę tej szkoły..

-Może i jestem-powiedziała patrząc w sufit, gdyż nie lubiła zbyt długo patrzeć komuś w oczy. Bała się, że jeszcze by się czegoś o niej dowiedział, a tego nie chciała.

No już nie bądź taka tajemnicza..-westchnął trochę znudzony tymi gierkami. Zamknął za sobą drzwi, żeby nikt im nie przeszkodził,a potem wrócił na miejsca za garami. Pałeczki znów znalazły się w jego dłoniach,a Aaron spojrzał na dziewczynę zza perkusji.

Wzruszyła ramionami i spojrzała na niego-Owszem, uczę się tutaj-powiedziała po chwili opierając się plecami o ściane i odrzuciła grzywkę na bok.

a na imię mam...?-kontynuował wskazując na nią pałeczką, co miało oznaczać mniej więcej tyle,że dziewczyna powinna dokończyć. Uśmiechnął się przy tym rozbrajająco

Spojrzała na jego uśmiech-Viki-powiedziała cicho. Sama nie wiedziała dlaczego się złamała. Nie dopuszczała również do siebie myśli, że on może tak na nią działać.