Klasa

Ściany obite dźwiękoszczelną boazerią, kilkanaście krzeseł oraz stojaki do nut. Na końcu sali, na niewielkim podwyższeniu pozostawiono miejsce dla nauczyciela.

Tak miejsce wydawało się idealne. Nie było tutaj nikogo,ale najwidoczniej ktoś zostawił otwarte drzwi. Aaron był tu tylko raz, kiedy ogłaszał komunikat po wszystkich klasach. Wtedy jednak wszystkie krzesła zajmowali wirtuozi skrzypiec. A teraz został tylko Aaron. Chłopak był na tyle skupiony,że zamknął za sobą drzwi. Odnalazł pstryczek, zapalając wszystkie światła,a potem wskoczył na podest dyrygenta. Przysiadł tam, wyciągając z kieszeni płaską, prostokątną paczkę. Rozerwał papier, odsłaniając tytułową stronę komiksu. Najnowszy numer, właśnie przyszedł. Nie czekając dłużej wziął się do czytania.

Viki widziała jak Aaron wchodzi do klasy i już jakąs chwile czekała pod drzwiami. Postanowiła jednak wejść. Zarzuciła plecak na plecy i weszła po cichu do środka. Zauważyła bruneta odrazu i skierowała w jego stronę swoje kroki.

Komiks tak go wciągnął,że oderwał się od niego tylko na sekundę, żeby spojrzeć kto też go niepokoi. Była to poznana wczorajszego wieczoru dziewczyna. Ciekawe czego mogła chcieć? Pewnie zaraz się dowie. Z takim przekonaniem powrócił do strony 13.
-Cześć Niki..-rzucił

-Viki-porawiła go podchodząc bliżej-Co czytasz?-zapytała rzucając okiem na komiks w jego rękach. Zauważyła, że był bardzo wciągnięty w lekture, ale nie obchodziło jej czy mu przeszkadza czy nie. Rozejrzała się po klasie przez chwile myśląc dlaczego akurat to miejsce wybrał na czytanie, ale wolała już nie pytać.

Komiks. Death Note Volume 7..-mruknął instynktownie, chociaż ciężko z nim było nawiązać rozmowę. Jesli dalej będzie go rozpraszać w końcu podziękuje i dokończy innym razem. Komiks nie zając, nie ucieknie. Po raz 4 czytał ten sam dymek, co trochę go frustrowało.

Przez chwilę stała i patrzyła jak Aaron zacięcie czyta, ale szybko jej się to znudziło. Zaczęła łazić po klasie oglądając sobie wszystko dokładnie, gdyż nigdy wcześniej tu nie była. Odruchowo zaczęła nucić jakąs piosenke nawet nie zdając sobie sprawy jak to może rozpraszać chłopaka.

Aaron jeszcze przez jakiś czas starał się czytać, jednak Viki postanowiła mu w tych próbach przeszkodzić. Mógł tylko domyślać się czy robi to specjalnie, czy może nieświadomie. Nie miało to teraz znaczenia, dosyć głośno zamknął i odłożył komiks.
-Ok, wygrałaś..-oświadczył zachowując resztki cierpliwości

Odwróciła się w stronę chłopaka z szeroko otwartymi oczami-Co wygrałam?-zapytała, dopiero po chwili orientując się o co chodzi. Skoro zrezygnował dla niej z czytania postanowiła to wykorzystać-A więc dobrze-podeszła do niego-Zabierz mnie w jakieś fajne miejsce,o!

Zadarł głowę do góry, bo przez daszek czapki nie widział dziewczyny. Chociaż było ciepło i w ogóle, nie ściągnął jej. Ze swoją ulubioną tirówką na głowie czuł się pewniej. Następne spojrzenie padło na tarczę sportowego zegarka, który owijał się wokół przegubu Aarona.
-Nie da rady słońce, zaraz będę się zbierał.

Coś ją uderzyło prawie jak ta pałeczka między łopatkami. Nie była przyzwyczajona do nazywania jej vel. "słoneczko", więc pewnie dlatego poczuła sie jakoś dziwnie. Nachyliła się nad brunetem prawie stykając sie czubkiem swojego nosa z jego nosem-Nie mów tak do mnie-powiedziała z lekkim chłodem w głosie.

Hmma jak? Złotko, dzióbku..kwiatuszku, pączusiu?-pewnie wymieniałby dalej, gdyby jego zegarek nie zaczął wariować. Tarcza podświetlała się i gasła,a spod niej wydobywał się piszczący odgłos. Tak mniej więcej wyglądał alarm w zegarku Aarona. Wyłączył go natychmiast, zabierając komiks.
-Nie ważne, powiesz mi potem..-stwierdził podnosząc się z ziemi. Zatrzymał się tylko na chwilę, stając w drzwiach.
-Kolorowych snów słońce..-rzucił,a potem zniknął za framugą.

-Słońce...też mi coś-prychnęła do siebie. Po dłużej chwili namysłu doszła jednak do tego, że to co powiedział było nawet miłe. Pozbierała swoją skromną osobę do kupy i wyszła.

Światła zapaliły się,a drzwi trzasnęły. Devon jak zawsze zamknął je za sobą i wszedł do środka. Pod pachą trzymał czarny futerał przypominający kształtem niewielką gitarę. Odłożył do ostrożnie na krzesło,a potem otworzył. Wewnątrz spoczywały skrzypce oraz smyczek. Chłopak przesunął czule po strunach,a potem rozgrzał palce i kark. Były święta,ale on nie mógł się powstrzymać. Chwycił instrument i rozpoczął koncert. Grał sam dla siebie. Jego humor był bliżej nie określony, dlatego utwór miał raczej smutny charakter.

Dziewczyna spacerowała korytarzem, pod nosem mamrocząc coś na temat osób, które nie doceniają ciężkiej pracy, jaką Limka wkłada w naukę gry na gitarze. Gdy usłyszała spokojną melodię graną na skrzypcach, zatrzymała się przy drzwiach klasy i oparła o ścianę obok, przysłuchując się graniu Devona. Taka spokojna, smutna dość melodia pozwalała Limce wyciszyć się i uspokoić. Po kilku minutach stania i nic nie robienia, zapukała do drzwi klasy kilkakrotnie.

Melodia urwała się gwałtownie. Devon spojrzał na drzwi. Już dawno zaklepał sobie salę, poza tym większość uczniów wyjechała na święta do swoich domów. Kto też mógł mu przeszkadzać o tej porze? Wiedziony ciekawością, przełożył skrzypce,a wolną dłonią otworzył drzwi. Stała za nimi wysoka blondynka. Właściwie widział ją po raz pierwszy. Nigdy nie zwracał jakieś szczególnej uwagi na dziewczyny.
-Tak,o co chodzi?

Wiedziałą doskonale, że może przeszkodzić chłopakowi w próbie i doskonale wiedziała też o tym, że mógł odmówić jej czegoś, z czego byłba teraz zadowolona. Uspokajająca muzyka kojąca uszy.
- Um... w zadadzie to o nic istotnego. Chciałam się tylko zapytać, czy mogłabym wejść i w ciszy posłuchać jak grasz? - zapytała, patrząc na chłopaka. Wyciągnęła z kieszeni dłonie. - To jak? No chyba, że będę przeszkadzała. Nie każdy lubi widownię - uniosła brew, w oczekiwaniu przyglądając się chłopakowi.

Devon zastanawiał się przez dłuższą chwilę. Właściwie dziewczyna w niczym mu nie przeszkadzała. Jego gra nie miała żadnych uczuciowych podtekstów, dlatego nie bał się,że nieznajoma go rozgryzie. Grał dla rozrywki, która najwyraźniej przypadła jej do gustu.
-Zgoda..i na marginesie, Jestem Devon..-odsunął się,robiąc jej miejsce do przejścia.

Przekroczyła próg drzwi, rozejrzała się, a po chwili spojrzała na chłopaka.
- Lamone. Lam w skrócie. - przedstawiła się tonem obojętnym, naturalnym dla niej. Od dawna wpajała sobie, że nie wszyscy muszą znać jej uczucia do czegokolwiek, lub kogokolwiek. Limka usiadła pod ścianą w kącie klasy i podciągnęła do siebie nogi, opierając na kolanach jeden łokieć.
- Ładnie grasz. Zapewne długo się uczysz i widać, że nie robisz tego z przymusu... ahe, dziś wielkanoc. - mruknęła, patrząc na chłopaka. W zasadzie to powinna siedzieć cicho, bo przecież chłopak miał grać, ale nie mogła powstrzymać słów.

Tylko uśmiechnął się do niej. Chyba nie znał milczącej dziewczyny. Większość z nich po prostu lubiła mówić,a on nie miał im tego zawsze. Nawet wolał słuchać, jednak tym razem przyszedł tu żeby pograć i tak tez zrobił. Sugerując się tym,co powiedziała ułożył swoje długie, szczupłe palce na strunach,a potem zaczął grać "Ave Maria".

Wsłuchując się w grę chłopaka, rękoma oplotła swoje kolana i oparła głowę o ścianę. Po chwili zmieniła pozycję nóg, siadając po turecku. Ręce podłożyła zaś pod głowę. Eh, wierciła się jeszcze przez chwilę, a gdy była już w wygodnej pozycji, skupiła się tylko i wyłącznie na wsłuchiwaniu się w melodię graną przez Devona.

Chłopak miał przymknięte oczy. Był to jeden z jego ulubionych utworów, dlatego znał go doskonale na pamięć. Muzyka była prosta i równie prosto trafiała do serca. Na ustach chłopaka nieprzerwanie widniał delikatny uśmiech. Brunet czerpał wielką radość z gry.